نوشتم:

داش محمود برام فقط دایی نبود.
قلندر و آزادمردی بود از تبار طیب.
یه تهرونی اصیل که ته مونده فرهنگ و ادبیات تهرون در کلام و رفتار و مرامش موج می زد.
یه مشدی باصفا که پای سفرهای صفرهای دیار توس بود.
یه میون‌دار سینه سوخته که هیچ چیز از ارادتش به محبوبش نمی‌کاست.
از امشب تا همیشه تهران یک حاج محمود فهیمی کم خواهد داشت.
روح حاج دایی مون شاد و قرین رحمت الهی.

نوشتی:

نوشته بودی داییت فوت کرده خیلی حالم گرفته شد.
یه جوری راجع بهش نوشته بودی آدم می گفت کاش این آدمو می دیدم.
کاش باهاش حرف می‌زدم.
یه جور نوشته بودی که آدم فکر می‌کرد کلی چیز می‌تونسته از این آدم، از این مرد یاد بگیره.
من نمی‌دونم اما جایگزین نمیشن.
مثلا آقام که رفت از این هشت تا بچه هیچ‌کدوم آقام نشدیم.
اما تو هستی.
یکی مثل داییت، مثل بابات.
همیشه برقرار باشی مجید پرست تاش و به ازای هر کسی که میره جایگزینی داشته باشید.

نوشتم:

ممنون رفیق.
محبت کردی.
خدا رفتگان شما هم بیامرزه.
شبی که دایی فوت کرد چند ساعت قبلش یکی از خوشحالترین روزهای عمرم بود، چون بالاخره هد دستگاه رو عوض کردم. بعد تعویض یکی از دغدغه هام تغیر کیفیت چاپ بود. خیلی خوب بود ولی مثل قبل نبود. بعضی از تونالیته های رنگی تغیر کرده بود.
رفتم پیش مسعود تا ازش مشورت بگیرم. می گفت توی خط تولید اپسون هر کدوم از هدهایی که ساخته میشه هویت خودشو داره. با اینکه همه شون روی یک خط تولید میشن ولی هرکدوم جداگانه فینگر پرینت دارن و اثر خودشونو بجا میذارن.
می بینی رفیق! وقتی هد های ساخت بشر فینگرپرینت دارن چطور میشه اثر انگشت و هویت های فردی آدمی رو انکار کرد. هیچ کسی نمی تونه تمام و کمال مانند دیگری بشه یا کسی مثل خودش رو بازآفرینی کنه، فقط داریم تلاش می کنیم از ویژگی های همدیگه الگو برداری کنیم و برخی خصیصه ها مون رو به هم قرض بدیم. همه ی ما یه دونه ایم و تکرار نمی‌شیم و تاثیرمون روی هستی منحصر به فرده. فقط داریم تلاش می‌کنیم خودمون رو به واژه های بزرگتر و تاثیرگذار تر نزدیک کنیم. حیات و ممات ما به « کلمه» گره خورده و با کلمه توصیف میشیم.
دایی زندگیش با اون کلمات منطبق بود، عینیت اون واژه ها بود، و تو واقعیت و عینیت «رفاقت» و «معرفت» و «بزرگواری» هستی
لطفت مستدام

نوشتی:

بذار تو وبلاگت که دم دست بشه من بتونم بازم بخونمش

نوشتم:

ارادت. چشم